Ściany otwarte dyfuzyjnie – jak zapobiec wilgoci w ścianach szkieletowych?

Nadmierna wilgoć w budynkach, zarówno murowanych, jak i szkieletowych czy modułowych, może prowadzić do poważnych problemów. Para wodna, kondensując się w strategicznych miejscach, stwarza idealne warunki do rozwoju pleśni i grzybów, co nie tylko szpeci powierzchnie, ale i zagraża zdrowiu. Wilgoć wpływa także destrukcyjnie na trwałość konstrukcji, obniżając odporność materiałów oraz właściwości termoizolacyjne ścian. Optymalnym rozwiązaniem są ściany otwarte dyfuzyjnie, które efektywnie zapobiegają gromadzeniu się wilgoci.

Jakie są źródła wilgoci w ścianach?

Wilgoć w ścianach może mieć różne źródła, jak awarie instalacji, zbyt wilgotne drewno lub błędy w izolacji ścian murowanych. Główną przyczyną jest jednak dyfuzja pary wodnej – proces, w którym cząsteczki pary przechodzą przez przegrodę w wyniku różnicy ciśnień po obu stronach.

Co wpływa na intensywność dyfuzji pary wodnej?

Na intensywność dyfuzji pary w ścianach wpływa przede wszystkim przepuszczalność pary przez materiały budowlane. Ważny jest dobór materiałów konstrukcyjnych i ich odpowiednie ułożenie, aby zapobiec gromadzeniu się wilgoci. Kluczowe są także właściwa wentylacja, szczelność termoizolacji oraz zabezpieczenie otworów instalacyjnych.

Powyżej znajduje się przekrój naszej ściany

Dlaczego wilgoć pozostaje w ścianach?

Wilgoć kumuluje się, gdy materiały warstwy zewnętrznej ściany stawiają wysoki opór dyfuzyjny, utrudniając odparowanie wody. W starych konstrukcjach szkieletowych warstwa wełny kamiennej, oddychająca, zamknięta jest szczelnie od zewnątrz styropianem który uniemożliwia usunięcie pary wodnej na zewnątrz ściany, co sprzyja kumulacji wilgoci. Regularna wentylacja pomieszczeń pomaga, jednak część pary wodnej może przedostawać się przez szczeliny czy folie paroizolacyjne.

Jak zapobiegać wilgoci w konstrukcjach szkieletowych?

Aby uniknąć problemów z wilgocią, projektuje się ściany otwarte dyfuzyjnie. Zasada polega na zmniejszającym się oporze dyfuzyjnym kolejnych warstw w kierunku zewnętrznym, aby punkt rosy (miejsce kondensacji pary wodnej) znajdował się na zewnątrz budynku. Dzięki temu nawet przy dużej wilgotności wewnętrznej woda kondensuje się dopiero na zewnątrz przegrody.

Idealne płyty do ścian otwartych dyfuzyjnie

Materiały do nowoczesnych ścian szkieletowych muszą charakteryzować się różnymi poziomami paroprzepuszczalności. Płyty OSB stosowane od wewnątrz mają wysoki opór dyfuzyjny, co ogranicza przenikanie wilgoci do ścian. Z kolei na zewnątrz polecane są płyty MFP – cechują się niskim oporem dyfuzyjnym, zapewniając izolację termiczną i akustyczną, a jednocześnie chronią konstrukcję przed wilgocią.

Dodatkowe właściwości płyt i elewacje wentylowane

Płyty do ścian otwartych dyfuzyjnie powinny być nie tylko paroprzepuszczalne, ale i odpowiednio sztywne. Istotnym rozwiązaniem jest także elewacja wentylowana, która zapewnia dodatkowy przepływ powietrza, pozwalając na dowolny wybór materiału elewacyjnego. Zewnętrzne ocieplenie z wełny mineralnej należy wzmocnić siatką przed tynkowaniem i stosować dyfuzyjnie otwarte zaprawy tynkarskie, które umożliwią swobodny przepływ pary wodnej.

Dzięki zastosowaniu ścian otwartych dyfuzyjnie można uniknąć problemów z wilgocią, chroniąc zdrowie mieszkańców i zapewniając długowieczność budynku.